หลายท่านมักเคยชินกับการสวดมนต์แผ่เมตตาให้แก่เจ้ากรรมนายเวร สรรพสัตว์ทั้งหลาย หรือแผ่ส่วนบุญกุศลให้แก่ผู้ล่วงลับใช่หรือไม่
แต่สิ่งที่เราไม่ควรลืมอีกอย่างเลยก็คือ “การแผ่เมตตาให้แก่ตนเอง” เพราะแท้จริงแล้วการแผ่เมตตาให้ตนเองมีข้อดีอยู่มาก ดังจะกล่าวในลำดับต่อไปนี้
โดยท่าน ว.วชิรเมธีเคยกล่าวถึงการแผ่เมตตาให้ตนเองว่า ที่ควรปฏิบัตินั้นเป็นเพราะ... เป็นการเตรียมใจให้เกิดเมตตาที่แท้ โดยใช้วิธีให้ถือเอาตัวเองเป็นที่ตั้งว่า... ตัวเองมีความปรารถนาสุข เกลียดทุกข์ กลัวตายฉันใด คนอื่น สัตว์อื่น เขาก็ย่อมรักสุข เกลียดทุกข์ กลัวตาย ฉันนั้น
วิธีการอย่างนี้เรียกว่าเป็นการฝึก “เอาใจเขามาใส่ใจเรา” เมื่อเราเอาใจเขามาใส่ใจเราแล้ว ก็จะเกิดความ “เห็นอกเห็นใจ” ผู้อื่น สัตว์อื่น ด้วยความรู้สึกเช่นนี้ เมื่อแผ่เมตตาออกไป จิตก็จะมีความพร้อมในการแผ่เมตตาออกไปอย่างเต็มเปี่ยม ไม่ใช่การแผ่เมตตาโดยสักแต่ว่าแผ่เพียงแต่ปากเท่านั้นเอง
บทแผ่เมตตาให้ตนเอง
อะหัง สุขิโต โหมิ
ขอให้ข้าพเจ้ามีความสุข
นิททุกโข โหมิ
ปราศจากความทุกข์
อะเวโร โหมิ
ปราศจากเวร
อัพยาปัชโฌ โหมิ
ปราศจากอุปสรรคอันตรายและความเบียดเบียนทั้งปวง
อะนีโฆ โหมิ
ปราศจากความทุกข์กาย ทุกข์ใจ
สุขี อัตตานัง ปะริหะรามิ
มีความสุขกาย สุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด
บุญรักษาค่ะ_/\_
อ้างอิงข้อมูลบางส่วนจาก เมตตาธรรม โดย ว.ชิรเมธี