ถ้าอาหารคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงและเติมเต็มความสุขยามเมื่อความทุกข์ที่มีชื่อว่า “ความหิว” มาทักทาย แล้วใจของเราเล่าจะมีสิ่งใดมาหล่อเลี้ยง แล้วอะไรคือ "อาหารของใจ" ที่เราควรเติมเต็ม?

"ใจมีอะไรเป็นอาหาร เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงบ้าง"
“ถ้าใจมีศีลมีธรรม มีความสงบเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง นี้แหละจึงเป็นอาหารของใจ” ใจอาศัยกับอารมณ์แห่งความดีอันนี้ไปเลย
"นี่ท่านว่าสุคโต อยู่ก็ดีไปก็เย็น"

ถ้าหากทำใจให้เดือดร้อนแล้ว "อยู่ก็เป็นทุคโต อยู่ก็เดือดร้อน ไปก็เดือดร้อน" อิริยาบถทั้ง 4 ไม่สบาย ขาด อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ทำที่พึ่งของตนไม่ได้ อย่างอื่นเราทำได้หมด "แต่จะมาทำที่พึ่งให้ตัวโดยเฉพาะเท่านั้น เราไม่สามารถ" จะแสดงว่าเราโง่หรือเราฉลาด เราต้องหาอุบายสอนเราอย่างนี้ คือ... ใจนี้ต้องชอบอุบายสอน

"แม้แต่เด็กก็ยังชอบเหตุชอบผล" เราพูดด้วยเหตุด้วยผลเด็กก็ยังต้องยอมเชื่อ "เราสอนเราด้วยเหตุด้วยผล ทำไมจะไม่เชื่อ"

อ้างอิงจาก หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
บุญรักษา ขอกราบน้อมนำคำสอน “หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน”_/\_